Όλα αυτά μου φέρνουν στο νου άλλες εποχές. Εποχές που οι εργάτες ζούσαν σαν σκλάβοι και όταν όρθωσαν το ανάστημα τους δεν φοβήθηκαν ούτε για την ίδια τους τη ζωή μπροστά στον αγώνα για μια καλύτερη ζωή, για ένα καλύτερο μέλλον γι αυτούς και τις οικογένειες τους. Δυστυχώς αυτά επαναλαμβάνονται ακόμη και σήμερα. Αν και όλοι οι αγώνες ήταν νικηφόροι για τους εργάτες σήμερα οι εργοδότες δείχνουν να το ξεχνούν και με συμμάχους την υψηλή ανεργία και την εκμετάλλευση των οικονομικών μεταναστών, οι οποίοι ήρθαν στη χώρα μας για ένα καλύτερο μέλλον, καταπιέζουν και πραγματικά "ξεζουμίζουν" τους εργάτες στο βωμό του κέρδους.
Στη σημερινή εποχή το ζητούμενο δεν είναι μόνο τα χρήματα αλλά και οι συνθήκες εργασίας καθώς και η αντιμετώπιση του εργαζομένου ως ανθρώπου και όχι ως μια μηχανή. Πράγματα τα οποία έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα σήμερα όχι μόνο δεν είναι αλλά μου φαίνεται πως οπισθοδρομούμε και γυρίζουμε σε αλλοτινές εποχές. Το οχτάωρο σήμερα δεν εφαρμόζεται σε πάρα πολλές επιχειρήσεις, οι συνθήκες εργασίας είναι άθλιες, οι εργαζόμενοι είναι ανασφάλιστοι, το μεροκάματο είναι το ελάχιστο. Όλα αυτά συμβαίνουν επειδή δεν υπάρχουν πολλές θέσεις εργασίας;
Θέσεις εργασίας υπάρχουν, αλλά υπό αυτές τις συνθήκες δεν υπάρχει το κίνητρο για κανέναν εργαζόμενο και κυρίως νέο. Ας μην ξεχνάμε πως και το μορφωτικό επίπεδο έχει αναβαθμιστεί και οι άνθρωποι πλέον είναι περισσότερο ενημερωμένοι από ποτέ.
Τελικά μήπως θα πρέπει να ξεκινήσουμε ξανά τους αγώνες για να ξανά-αποκτήσουμε όλα αυτά τα οποία με θυσία και αγώνες οι πρόγονοι μας κέρδισαν, αλλά στη συνέχεια χαθήκανε... Χαθήκανε γιατί σήμερα πάνω από όλα είναι το ΕΓΩ και όχι το ΕΜΕΙΣ !!!