40 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΤΟΤΕ ΑΙΡΕΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΚΟΖΑΝΗΣ
ΜΕΡΚΟΥΡΗ ΚΥΡΑΤΣΟΥ.

«Φθινόπωρο μουντό και σκοτεινό, μα τότε κατασκότεινο ,αφού τα πάντα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά. Καταχνιά και αντάρα απ’ άκρη σ’ άκρη, ούτε η γη δε δεχόταν τη σπορά, φοβούμενη μη βλαστήσει και εδραιωθεί το σκότος το βαρύ. Μήνας σποράς για τους γεωργούς, μήνας συμφοράς για τους ανθρώπους, αφού συνεχίζετο η στυγνή δικτατορία που στέρησε το λόγο, την έκφραση, την πληροφόρηση , την κίνηση, την συνάθροιση των ανθρώπων, κάθε ελευθερία που είχε σχέση με τα δικαιώματα του ανθρώπου, του δημοκρατικού πολίτη. Απομάκρυνε τότε από τις εκλεγμένες θέσεις τους δημάρχους, τους δημοτικούς συμβούλους, τα μέλη των διαφόρων, επιστημονικών, επαγγελματικών, εργατικών, πολιτιστικών, αθλητικών, κ.λ.π. συλλόγων και σωματείων. Και ο δήμαρχος Κοζάνης Μερκούρης Κυρατσούς, ετέθη εκτός Δήμου και τελούσε υπό στενή παρακολούθηση.
περιορισμένος στον εαυτό του και στην οικογένειά του. Αυτός, ο τόσο δραστήριος και κινητικός άνθρωπος, βρέθηκε να έχει μία κίνηση, μία διαδρομή, σπίτι- δικηγορικό γραφείο, γραφείο σπίτι, και φυσικά υπό τη σκιά κάποιου οργάνου της δικτατορίας.»
«Μερκούρη, του έλεγα, γιατί δεν κυκλοφορείς έξω; Γιατί δεν πας σε καφενείο; Γιατί; Γιατί;, γιατί κλείνεσαι μέσα;, μήπως έχεις υποστεί ψυχική κατάθλιψη; , ή να το τολμήσω να το πω, μήπως σε έχει καταλάβει φοβία; Σου έχει ασκηθεί μεγάλη ψυχολογική βία;» Πετάγεται επάνω και με καρφώνει με το βλέμμα του το τόσο ζωηρό και με έντονη φωνή μου λέει. « Πώς; Είναι δυνατόν να μου πεις τέτοιο πράγμα, πώς το σκέφτηκες αυτό, έχω τέτοια δείγματα ; όταν μάλιστα με ξέρεις τόσο καλά». Μένω σιωπηλός γιατί ήδη βρίσκεται σε έξαρση και με χειμαρρώδη τρόπο συνεχίζει. « Ξεχνάς ότι προ 18 ετών βρισκόμουν στο ξερονήσι της Μακρονήσου , υφιστάμενος τα πάντα, χωρίς να καμφθώ και να υπογράψω τη δήλωση και να φύγω από τη Μακρόνησο.
Από φοιτητής είμαι ένας άκαμπτος, ασυμβίβαστος και ιδεολόγος αγωνιστής και έτσι θα συνεχίσω στη ζωή μου, τίποτε δεν θα με αναγκάσει να αποκλίνω από τις αρχές μου, τις οποίες θα μεταδώσω και στα παιδιά μου».
Τι να προσθέσω εγώ στα όσα λέει, μήπως δεν τον ήξερα, πολύ καλά μάλιστα. Η συζήτηση όμως αυτή έβγαλε ένα νόημα και αποκάλυψε για μια ακόμη φορά, τη μεγαλοσύνη αυτού του ανθρώπου. « Άκουσε με, μου λέει συνεχίζοντας, δεν κυκλοφορώ έξω γιατί αναγκάζονται οι φίλοι και οι γνωστοί, άλλοι μεν να με κάνουν παρέα μετά δυσκολίας, άλλοι δε να με αποφεύγουν φοβούμενοι κάποια δυσάρεστη συνέπεια σε βάρους τους, γιατί γνωρίζω ότι με παρακολουθούν και όπως αντιλαμβάνεσαι, δεν θέλω σε καμιά περίπτωση να φέρω σε δύσκολη θέση τους συνανθρώπους μου, τους συμπολίτες μου. Με την τακτική μου αυτή τους απαλλάσσω από την παρουσία μου και έτσι αποφεύγεται οποιαδήποτε άσχημη κατάσταση για όλους. Στο κάτω, κάτω τι φταίνε οι συνάνθρωποί μου, εγώ λόγω του αξιώματος φέρω και την αποκλειστική ευθύνη για τυχόν συνέπειες που θα με καταλογίσουν και δεν θα γίνω αιτία να υποστούν συνέπειες και αυτοί». Λόγια ενός πραγματικού ηγέτη, ενός ανθρώπου που νιώθει και αναλαμβάνει τις ευθύνες του και καθορίζει τη θέση του, απέναντι στους συνανθρώπους του. Σκέψη πολιτικής ωριμότητας και ιδεολογικής συγκρότησης με γνήσια αγωνιστική κατεύθυνση για υψηλούς στόχους. Φωτεινό παράδειγμα για τις νεότερες γενιές, αλλά και για κάθε άνθρωπο που ασχολείται με τα κοινά και καταλαμβάνει δημόσια θέση.
Οφείλει να είναι υπόδειγμα δημοκρατικού ανδρός, με βαθιά συναίσθηση της αποστολής του, όπως ο αείμνηστος Μερκούρης.
Υπήρξε ένας αγνός ιδεαλιστής και αφοσιωμένος μύστης της πανανθρώπινης αξίας, του ανθρώπου-πολίτη. Δεν εκάμφθη ποτέ, ούτε ολιγώρησε ,καίτοι δέχτηκε κατά καιρούς χτυπήματα πολύπλευρα αχάριστοι και αγνώμονες είχαν συσπειρωθεί εναντίον του, προσπαθώντας να τον πλήξουν. Μα αυτός έμεινε όρθιος, έντιμος και αξιοπρεπής, υπεράνω μικροτήτων και μικροδιαβολών, με την αντίληψη ότι η μοίρα των δημοσίων ανδρών, όταν μάλιστα είναι ακέραιοι και ευπρεπείς ,προκαλεί το φθόνο και τη ζήλεια φίλων και αντιπάλων.
Έφυγε νωρίς και απρόσμενα και ίσως βαθιά πικραμένος, είχε όμως μια γαλήνια όψη, που φανέρωνε ότι τους είχε συγχωρήσει.
Έχουν ήδη συμπληρωθεί έξι (6) μήνες από το Μάϊο που μας άφησε για πάντα και γράφεται το κείμενο αυτό, στη μνήμη του. Αλλά ακόμη για να παρουσιάσω ένα συγκλονιστικό γεγονός που συνέβη σε βάρος του το Νοέμβριο του 1967, στην περίοδο της δικτατορίας και έχουν περάσει 23 χρόνια από τότε και έρχεται για πρώτη φορά στο φως της δημοσιότητας.»
Αυτά έγραφε το 1990 προ 17 ετών, και επανέρχομαι σήμερα που συμπληρώνονται 40 χρόνια από το Νοέμβριο του 1967, για να περιγράψω και πάλι το γεγονός που έτυχε να είμαι στο σπίτι του Μερκούρη και να έχω προσωπική αντίληψη των γεγονότων και φυσικά να προσαχθώ κι εγώ προς ανάκριση στο Α2 της 1Χ Μεραρχίας.