Διαβάζοντας στο zougla.gr το άρθρο σχετικά με τα ξενοδοχεία-κάψουλες στην Ιαπωνία αναρωτιέμαι εαν τελικά δουλεύουν αυτοί οι άνθρωποι για να ζήσουν ή ζουν για να δουλεύουν. Γνωρίζοντας κανείς λίγο την ιαπωνική κουλτούρα και τον τρόπο ζωής τους δεν μένει έκπληκτος όταν διαβάζει τέτοια άρθρα, αλλα τον βάζει σε σκεψεις.

Ολοένα και περισσότερο η ζωή μας επικεντρώνεται στην εργασία παραμελώντας σιγά - σιγά τα υπόλοιπα. Σίγουρα η ζωή είναι δύσκολη, αλλα και πότε δεν ήταν; Σήμερα όμως υπάρχει και ένας αλλος παράγοντας αυτός της υπερκατανάλωσης, ο οποίος ζητά όλο και περισσότερα υλικά αγαθά, με αποτέλεσμα ποτέ να μην είμαστε ικανοποιημένοι απο το επίπεδο στο οποίο βρισκόμαστε. Συνεχίζοντας αυτόν τον δρόμο αποκτούμε όλο και περισσότερα αλλα ταυτόχρονα γινόμαστε περισσότερο δυστυχισμένοι.

Όπως οι Ιάπωνες κλείνονται σε ένα δωμάτιο 2χ3, στοιβαγμένοι, και το μόνο που γνωρίζουν είναι ξενοδοχεία- δουλειά, δουλειά - ξενοδοχείο προς χάριν της "ανάπτυξης" εκεί δυστυχώς κατευθύνεται και η δική μας ζωή. Δυστυχώς για τη γενιά μας, αλλα και για τις υπόλοιπες γενιές που ακολουθούν το μέλλον φαντάζει δυσοίωνο αν δεν αλλάξει κάτι. Για να γίνει όμως οποιαδήποτε αλλαγή δεν μπορεί να επιτευχθεί εαν εμείς οι νέοι δεν πιέσουμε για ένα καλύτερο αύριο, δεν μπορεί να επιτευχθεί εαν δεν είμαστε ενεργοί πολίτες που συνεχώς διεκδικούν και προτείνουν, που συνεχώς συμμετέχουν και δεν αδιαφορούν.