Λευτεριά στην Παλαιστίνη
Βιβλιο επισκεπτων
SOCIAL NETWORK
Εγγραφή στο
Αναρτήσεις
Σχόλια
Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010
Παρασκευή, Ιουνίου 25, 2010 | 
Αναρτήθηκε από
Δημήτρης Ζιούζιος
*Του Στέργιου Μάντζιαρη
Γιατί λοιπόν θα πρέπει πάντα να φωνάζουμε κατά των αστυνομικών και ανέκαθεν να υπάρχουν ανεγκέφαλοι που θα διθυραμβολογούν υπέρ των τρομοκρατίσκων;
Δε λέω καλοί ήταν ο Μαλατέστα και ο Νετσάγιεφ, αλλά τι θα έλεγαν αν ζούσαν σήμερα; Θα επικροτούσαν μια τρομοκρατική ενέργεια απέναντι στον υπουργό που είχε αποτέλεσμα το θάνατο ενός ανθρώπου; Θα έλεγαν μπράβο στους πιθανά οπαδούς τους όταν έκαψαν το υποκατάστημα της marfin;
Οι αντιδράσεις σε κάθε μορφή καταπίεσης είναι αναμενόμενες. Το να δηλώνεις επαναστάτης κάθε φορά που νιώθεις αδικημένος δεκτό. Από ‘κει και πέρα, το να εκδηλώνεις τη δυσαρέσκεια σου στοχευμένα δείχνει τουλάχιστον ότι μπορείς να επιπλέεις ες αεί. Ειδικά όταν μπλέκεις μέσα σε πράγματα απτά και καθημερινά τις πολιτικές σου πεπειθήσεις χωρίς όμως να ξέρεις τι υποστηρίζεις και γιατί, είσαι καταδικασμένος να οχλάγωγεις και να είσαι φερέφωνο. Αν ψάχνεις πάλι τα αίτια σε κάθε είδους τέτοια ενέργεια προσδοκώντας να βρεις ελαφρυντικά για τους «τρομοκράτες», είσαι καταδικασμένος να φέρεις τον τίτλο τρομολάγνος.
Το να διαφωνείς με κάτι είναι εποικοδομητικό μόνο όταν ξέρεις πως ορίζεται αυτό το κάτι και μόνο όταν ξέρεις και για ποιο λόγο διαφωνείς. Υποθέτω πως πριν καμιά εικοσαριά χρόνια η λέξη ρεβιζιονιστής προκαλούσε τρόμο σε μια μερίδα νέων ανθρώπων. Όταν όμως η ανθρωπότητα έχει περάσει στη δεύτερη δεκαετία του εικοστού πρώτου αιώνα, είναι ανήκουστο να προσπαθείς να κρυφτείς πίσω από το δάχτυλό σου προκειμένου να συνεχίσουν οι παλιοί, οπισθοδρομικοί αριστεροί να σε αποκαλούν σύντροφο.
Στις 24-6 και ώρα 8μ.μ εξεράγει εκρηκτικός μηχανισμός στο γραφείο του υπασπιστή στο υπουργείο προστασίας του πολίτη.
Ο άτυχος αστυνομικός έχασε τη ζωή του επειδή το γραφείο του έτυχε να είναι δίπλα στου υπουργού. Ολόκληρη η πολιτική κοινότητα έσπευσε να καταδικάσει το επεισόδιο.
Τώρα θα μου πείτε πού εστιάζεται το πρόβλημα και έπιασα το μολύβι;
Γιατί κανείς δε βγήκε σήμερα, σε κανένα δρόμο της χώρας να διαμαρτυρηθεί για τον αδικοχαμένο αστυνομικό; Γιατί κανένα πανό δεν ανέμισε; Μάλλον επειδή ήταν «μπάτσος». Ίσως να ήταν ένα θύμα της επανάστασης, μιας και η βόμβα προορίζονταν για τον υπουργό.
Το εκνευριστικό μέρος είναι όμως πως αν συλληφθούν οι «τρομοκράτες» όλο και σε κάποιο τοίχο θα δω γραμμένο «ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΤΑΔΕ» κι από κάτω ένα μεγάλο κυκλωμένο άλφα.
Βέβαια θα βγουν και φίλοι από την «πιο αριστερά» και θα μιλήσουν όπως συνηθίζουν για προβοκάτσια… Αυτοί όμως δε με ανησυχούν και πολύ. Είναι τακτική δοκιμασμένη στο χρόνο και ευτυχώς αφορά σε μια πολύ μικρή μερίδα ανθρώπων.
Υπάρχουν κι άλλοι που θα πάνε σήμερα για καφέ και θα ακούσουν τι έγινε αντιδρώντας με το χέρι ψηλά και όταν τους δει η σερβιτόρα θα σχολιάσουν «ένα φρέντο καπουτσίνο μέτριο».
Δε λέω καλοί ήταν ο Μαλατέστα και ο Νετσάγιεφ, αλλά τι θα έλεγαν αν ζούσαν σήμερα; Θα επικροτούσαν μια τρομοκρατική ενέργεια απέναντι στον υπουργό που είχε αποτέλεσμα το θάνατο ενός ανθρώπου; Θα έλεγαν μπράβο στους πιθανά οπαδούς τους όταν έκαψαν το υποκατάστημα της marfin;
Οι αντιδράσεις σε κάθε μορφή καταπίεσης είναι αναμενόμενες. Το να δηλώνεις επαναστάτης κάθε φορά που νιώθεις αδικημένος δεκτό. Από ‘κει και πέρα, το να εκδηλώνεις τη δυσαρέσκεια σου στοχευμένα δείχνει τουλάχιστον ότι μπορείς να επιπλέεις ες αεί. Ειδικά όταν μπλέκεις μέσα σε πράγματα απτά και καθημερινά τις πολιτικές σου πεπειθήσεις χωρίς όμως να ξέρεις τι υποστηρίζεις και γιατί, είσαι καταδικασμένος να οχλάγωγεις και να είσαι φερέφωνο. Αν ψάχνεις πάλι τα αίτια σε κάθε είδους τέτοια ενέργεια προσδοκώντας να βρεις ελαφρυντικά για τους «τρομοκράτες», είσαι καταδικασμένος να φέρεις τον τίτλο τρομολάγνος.
Το να διαφωνείς με κάτι είναι εποικοδομητικό μόνο όταν ξέρεις πως ορίζεται αυτό το κάτι και μόνο όταν ξέρεις και για ποιο λόγο διαφωνείς. Υποθέτω πως πριν καμιά εικοσαριά χρόνια η λέξη ρεβιζιονιστής προκαλούσε τρόμο σε μια μερίδα νέων ανθρώπων. Όταν όμως η ανθρωπότητα έχει περάσει στη δεύτερη δεκαετία του εικοστού πρώτου αιώνα, είναι ανήκουστο να προσπαθείς να κρυφτείς πίσω από το δάχτυλό σου προκειμένου να συνεχίσουν οι παλιοί, οπισθοδρομικοί αριστεροί να σε αποκαλούν σύντροφο.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
5 σχόλια:
Περισσότερο τρομοκράτης είναι η κυβέρνηση που αφήνει παιδάκια να πεθαίνουν στα νοσοκομεία μας,επίσης όταν αφήνουν νέους ανθρώπους χωρίς δουλειά,παππούδες με συντάξεις κομμένες,όταν καταπατάν όλα τα δικαιώματα των εργαζομένων.
Οι νόμοι που περνάνε σήμερα μας τρομοκρατούν περισσότερο..
Εδω πέρα όμως μιλάμε για εν ψυχρώ δολοφονία ενός εργαζομένου. Ας μην μπερδεύουμε τα πράγματα...
Γιατί το παιδάκι στην Κοζάνη που γύρισε όλα τα νοσοκομεία της Μακεδονίας και τελικά κατέληξε μπορείς να το χαρακτηρίσεις ατύχημα ή κακιά στιγμή?
Εν ψυχρώ δολοφονία του πρώτου άτυχου παιδιού που θα παρουσίαζε κάποιο μέτριο πρόβλημα υγείας ήταν.
Δεν νομίζω τον λαό να τον απασχολεί περισσότερο η τρομοκρατία κατά των πολιτικών από την τρομοκρατία εναντίον του.
Το ζήτημα είναι ποιος είναι ο χειρότερος; Προσωπικά δε με ενδιαφέρει ποιος είναι αυτός που τρομοκρατεί. Εμένα με ενοχλεί το ότι γίνεται. Γι αυτό έγραψα...
Τραγικό είναι αυτό που συνέβη στο νοσκοκομείο αλλά δεν μπορούμε να μην δίνουμε σημασία και στην εν ψυχρώ δολοφονία ενός ανθρώπου, ενός εργαζομένου. Τον λαό όλα αυτά τον απασχολούν... αλλα στην περίπτωση του αστυνομικού δυστυχώς κάποιοι το θεωρούν "απώλεια"...
Δημοσίευση σχολίου