Ένα ενδιαφέρον άρθρο του Χρήστου Παπαδόπουλου που βλέπει απο μια άλλη σκοπιά τον Καλλικράτη. Κατα τη γνώμη μου είναι λογικό να υπάρξουν αντιδράσεις πολιτών σε αυτές τις συνενώσεις δήμων μιας και νιώθουν πως χάνουν ένα κομμάτι απο τον εαυτό τους και σε πολλές περιπτώσεις νιώθουν πως κόποι μιας δεκαετίας πάνε χαμένοι (περίπτωση Βελβεντού)

Πάνω απο όλα όμως προέχει το κοινό συμφέρον. Πάντα υπάρχουν λύσεις που μπορούν να ενώσουν την κοινωνία και να γεφυρώσουν τις διαφορές μεταξύ των πολιτών. Δυστυχώς όμως ο χρόνος για την υλοποίηση του Καλλικράτη είναι ελάχιστος και αυτό δημιουργεί ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα, μιας και οι αποφάσεις παίρνονται γρηγορότερα απο οτι θα έπρεπε.

Θα συμφωνήσω με τον Χρήστο πως η εξοικονόμηση πόρων μπορεί να επιτευχθεί μέσα από την συνένωση σε επίπεδο περιφέρειας σημαντικών αυτοδιοικητικών δραστηριοτήτων και να τονίσω για άλλη μια φορά πως ο Καλλικράτης θα πρέπει να δώσει περισσότερες αρμοδιότητες τόσο στους δήμους όσο και στην Περιφέρεια.

Διαβάστε παρακάτω το άρθρο του Χρήστου Παπαδόπουλου.

Η τοπική αυτοδιοίκηση ως θεσμός, επιδεικνύει από τη φύση του υψηλή κοινωνική συνοχή. Το νέο χωροταξικό της πρωτοβάθμιας αυτοδιοίκησης, σε όχι λίγες περιπτώσεις, έχει διαταράξει αυτή τη συνοχή και απειλεί να την εκτρέψει σε επικίνδυνους αυτοπροσδιορισμούς. Στο Νομό Κοζάνης υπήρξαν τρεις τέτοιες περιπτώσεις (Βόιο, Αιανή και Βελβεντό), όπου οι επιλογές της κεντρικής εξουσίας ήρθαν σε ευθεία αντίθεση με τις επιθυμίες των κατοίκων, αυτών των περιοχών.

Οι παλινωδίες της κεντρικής εξουσίας από τη μια μεριά και οι αμφιταλαντεύσεις των τοπικών πολιτικών παραγόντων από την άλλη, έχουν τραυματίσει τους αντικειμενικούς σκοπούς αυτού του εγχειρήματος. Η επιλογή να διαμορφωθεί γρήγορα και με συνοπτικές διαδικασίες ο νέος αυτοδιοικητικός χάρτης, χωρίς ουσιαστικό διάλογο με τους ενδιαφερόμενους πολίτες. Η ανυπαρξία ουσιαστικών κινήτρων από τη μια μεριά και η έλλειψη περιοριστικών όρων (ως αντικίνητρα) από την άλλη, οδήγησαν στην ανάπτυξη αρνήσεων συμμετοχής ολόκληρων τοπικών κοινωνιών σ’ αυτή τη διαδικασία αναδόμησης της τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Η επικράτηση της στενής τεχνοκρατικής αντίληψης περί εξοικονόμησης πόρων μέσα από τις συνενώσεις, οδήγησαν να θέσουν τον λαό στη γωνία, σ’ αυτόν τον κατ’ εξοχήν λαϊκό θεσμό. Το ζητούμενο όμως, απ’ ότι φαίνεται δεν ήταν μόνο η εξοικονόμηση πόρων, αλλά κάτι ουσιαστικότερο. Είναι να θωρακισθεί ακόμη περισσότερο το υφιστάμενο κομματικοκεντρικό σύστημα διακυβέρνησης. Η επιλογή αυτή, που απ’ ότι φαίνεται επιβλήθηκε από το διευθυντήριο της τρόικας, έχει σαν σκοπό να παρατείνει τη ζωή αυτού του συστήματος πολιτικής διακυβέρνησης. Μ’ αυτόν τον τρόπο θεωρείται ότι μπορεί να αποτραπεί η άμεση, ως φαίνεται κατάρρευσης του. Η ανάσα ζωής που του παρέχεται από την τρόικα, αποσκοπεί στο να διασφαλιστούν τα συμφέροντα της, πριν αυτό πνεύσει τα λοίσθια.

Το σχέδιο Καλλικράτης θα μπορούσε να τύχει ευρύτερης αν όχι καθολικής αποδοχής, αν στόχευε πραγματικά στην ανάπτυξη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και όχι στην προστασία της χρεοκοπημένου συστήματος διακυβέρνησης. Η εξοικονόμηση πόρων μπορεί να επιτευχθεί μέσα από την συνένωση σε επίπεδο περιφέρειας σημαντικών αυτοδιοικητικών δραστηριοτήτων, όπως είναι η διαχείριση των υδάτων, των απορριμμάτων(συγκομιδή και διαχείριση) κ.α. Αν για παράδειγμα, σε δήμους με πληθυσμό μικρότερο π.χ. των 10.000 κατοίκων δεν παρεχόταν καμιά αμοιβή σε Δημάρχους κλπ. Αν οι τοπικές κοινωνίες είχαν την δυνατότητα να επιλέξουν τον δρόμο τους, μέσα σ’ ένα νέο κοινά παραδεκτό θεσμικό πλαίσιο που επιβάλλεται από τις σύγχρονες απαιτήσεις των καιρών. Αν οι πολίτες μπορούσαν να επιλέξουν τους αξιότερους και όχι του εγκάθετους τους συστήματος.

Η ετσιθελική επιβολή του νέου χωροταξικού χάρτη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, σε ορισμένες περιπτώσεις, οδηγεί σε αποσάθρωση της κοινωνικής συνοχής. Πόσο μπορεί να αναμένει κανείς, ότι θα προχωρήσει απρόσκοπτα η κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη των Δήμων Βοΐου και Σερβίων, μετά τις αντιπαραθέσεις που υπήρξαν; Οι δυο αυτοί Δήμοι, έχουν καταδικασθεί σε μια μακροχρόνια ύφεση έναντι των αντίστοιχων Κοζάνης και Πτολεμαΐδας. Μήπως τελικά ήταν αυτό το ζητούμενο, ορισμένων κοντόθωρων πολιτικών παραγόντων που είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαμόρφωση αυτού του χάρτη; Πόσο τελικά μπορούν να υποταχτούν τα συμφέροντα και η πρόοδος ολόκληρων τοπικών κοινωνιών, μπροστά στις προσωπικές στρατηγικές; Γιατί δεν πρέπει να μας διαφεύγει της προσοχής ότι νέος αυτοδιοικητικός χάρτης, είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με το νέο εκλογικό νόμο, που απ’ ότι δείχνουν τα πράγματα θα μειώνει κατά το 1/3 τις βουλευτικές έδρες, άρα και τις αντίστοιχες περιφερειακές(σημερινές νομαρχιακές)…

Πέραν όμως αυτών, έχουν οδηγήσει και στην εμφάνιση τοπικιστικών κινημάτων (όπως αυτό του Βελβεντού), όπου η συμμετοχή της νεολαίας όχι μόνο είναι πρωτόγνωρη αλλά και συγκινητική. Η καθολική επιθυμία των κατοίκων να έχουν το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού ως τοπική κοινωνία, τους έχει βγάλει στους δρόμους για να διεκδικήσουν αυτό, που κάποιοι με τις παλινωδίες και τις μικρόνοες επιλογές έχουν αφαιρέσει. Η ιστορία έχει δείξει πως η ανάπτυξη τοπικών κινημάτων, χωρίς συγκεκριμένους στόχους και στρατηγικές, μπορούν εύκολα να χειραγωγηθούν από στοιχεία με διαφορετικές επιδιώξεις. Αυτό άρχισε να διαφαίνεται και στην περίπτωση του Βελβεντού, όπου το κίνημα αφήνεται να συμπεριφέρεται ως όχλος και να παρασύρεται σε εκδηλώσεις και εκφράσεις, που δεν είναι σύμφωνες τόσο με την αγωγή, όσο και την πολιτιστική παιδεία των κατοίκων. Η επικράτηση συμπεριφορών που περισσότερο θυμίζουν γνωστές θύρες γηπέδων με μέθυσους οπαδούς, προσβάλει τον αγώνα της συντριπτικής πλειοψηφίας των κατοίκων και τον οδηγεί σε επικίνδυνους δρόμους. Οι υπεύθυνοι έχουν το καθήκον να περιφρουρήσουν αυτό το κίνημα και όχι να το αφήνουν έκθετο σε πράξεις και συμπεριφορές που το μειώνουν. Οι εκάστοτε επιλογές δεν πρέπει να διαμορφώνονται ευκαιριακά, και ούτε με εντολές εκ του μακρόθεν, όπως στην περίπτωση του Κρόκου. Γιατί η εντολή να διαλύσουν την συγκέντρωση του ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια να προκληθεί η έκρηξη, δόθηκε μετά την αποχώρηση των διαμαρτυρόμενων κατοίκων μέσα από την αίθουσα. Αυτές οι στάσεις και οι συμπεριφορές εκθέτουν το κίνημα και το αποδυναμώνουν από συμμάχους που βλέπουν τον αγώνα τους με συμπάθεια ή/και κατανόηση.