(του Ρούλη Κοκελίδη)

Έτσι χαρακτήρισε τη Θεοτόκο ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος στην εμπνευσμένη και οραματική ομιλία του στη διάρκεια της πανηγυρικής λειτουργίας στο Μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά στον Πόντο. Η καρδιά του φετινού Ορθόδοξου Δεκαπενταύγουστου χτύπησε στο όρος Μελά στην Τραπεζούντα μετά από 88 χρόνια.


Χιλιάδες ήταν οι Πόντιοι από την Ελλάδα και από πολλές χώρες του κόσμου που έφτασαν στο Μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά, που επί 16 αιώνες ήταν σημείο αναφοράς των Χριστιανών του Πόντου και της Μ. Ασίας.



«Ηνώθη και πάλιν, μετά από εννέα περίπου δεκαετίες, η αγιοτόκος και αγιοτρόφος γη του Πόντου με τον ουρανόν» τόνισε ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος και συνεχίζοντας υπογράμμισε ότι «σήμερα ζούμε ένα κορυφαίο θρησκευτικό και ιστορικό γεγονός». Είναι πολύ δύσκολο να εκφράσει κάποιος τα συναισθήματα κατάνυξης, συγκίνησης, χαράς και ικανοποίησης, που ένιωσε στη διάρκεια της λειτουργίας αλλά και μετά.

Είναι σίγουρο ότι το φετινό προσκύνημα στην Παναγιά Σουμελά, με την άδεια της Τουρκικής Κυβέρνησης, είναι μια επιπλέον γέφυρα επικοινωνίας και εμπιστοσύνης ανάμεσα στους λαούς της Ελλάδας και της Τουρκίας. Ιδιαίτερα για τον Ποντιακό Ελληνισμό, εκτός από τα αισθήματα συγκίνησης και ικανοποίησης, δημιουργεί ένα νέο τοπίο. Τώρα πια η αναγνώριση της γενοκτονίας από την τουρκική κοινωνία πρέπει να γίνει στρατηγικός στόχος του Ελληνισμού.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης στην ιδιαίτερα σημαντική ομιλία του αναβάθμισε την Ορθοδοξία, με τα μηνύματα της οικουμενικότητας, της ελευθερίας, σ’ έναν κόσμο ετερότητας, που για να γίνει πραγματικότητα χρειάζεται ο εμπλουτισμός και η δημιουργικότητα της σύγχρονης κοινωνίας.

Αισθάνομαι ευλογημένος που πήρα μέρος στη λειτουργία της Παναγίας Σουμελά στον Πόντο, αισθάνομαι επίσης υπερήφανος για τις ρίζες μου.

Ταυτόχρονα νιώθω, πιστεύω, ότι μπορεί να είμαι Πόντιος αλλά είμαι και πολίτης που βιώνει τα προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας. Αντλώντας δύναμη από την ιστορική μας διαδρομή η μεγάλη πρόκληση σήμερα είναι τα πραγματικά ζητήματα της κοινωνίας μας. Σκέφτομαι επίσης ότι το ζητούμενο είναι μια νέα αυτοσυνείδηση για τον Ελληνισμό.

Η «Ρωμανία έπαρθεν» πρέπει όμως να ανθήσει μέσα μας και να φέρει κι άλλο, βαθειά πλέον είναι η πεποίθηση, η αγωνία της ελληνικής κοινωνίας για μια νέα ισορροπία, που θα εδραιώσει στην Ελλάδα την αρμονία ανάμεσα στη δύναμη και την αδυναμία της.