Και ενώ βρισκόμαστε στο 2010, η πρόσβαση στο καθαρό πόσιμο νερό μπορεί να θεωρείται από πολλούς ως αυτονόητο, πράγμα όμως που δεν ισχύει. Η τραγική αλήθεια σύμφωνα με υπολογισμούς του Περιβαλλοντικού Προγράμματος του ΟΗΕ, είναι πως ,περίπου 884 εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρό πόσιμο νερό και 2,7 εκατομμύρια σε τουαλέτες και εγκαταστάσεις υγιεινής. Αυτό έχει ως συνέπεια κάθε χρόνο να πεθαίνουν περίπου 2.000.000 άνθρωποι λόγω έλλειψης νερού ή από ασθένειες που οφείλονται σε μολυσμένο νερό!!!

«Οι ασθένειες που προέρχονται από την έλλειψη νερού και εγκαταστάσεων υγιεινής, προκαλούν περισσότερα θύματα από ότι οι πόλεμοι. Η διάρροια, είναι η δεύτερη συχνότερη αιτία θανάτου στα παιδιά. Η έλλειψη νερού σκοτώνει περισσότερα παιδιά από ότι το Aids, η ελονοσία και η ιλαρά μαζί». Αυτή είναι η ζοφερή πραγματικότητα.
Η λειψυδρία και οι ξηρασίες δεν απειλούν μοναχά την Αφρική και την Ασία, αλλά συνιστούν ένα πρόβλημα και για την Ευρώπη. Πρέπει άμεσα να κάνουμε ορθολογική χρήση του νερού σε όλους τους τομείς, για να έχουμε και αύριο. Για να επιτευχθεί αυτό, θα πρέπει στην άρδευση να χρησιμοποιηθούν αποτελεσματικότερες τεχνικές εξοικονομώντας περισσότερο νερό και πετυχαίνοντας το μεγαλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Οι μεγάλες επιχειρήσεις, οι βιοτεχνίες, οι τουριστικές εγκαταστάσεις καθώς και τα νοικοκυριά θα πρέπει να ευαισθητοποιηθούν και να χρησιμοποιούν το νερό με φειδώ. Από την άλλη πλευρά, η πολιτεία αρχικά πρέπει να ενημερώσει τον κάθε πολίτη και να τον ευαισθητοποιήσει για την πολύτιμη αξία του νερού.

Το νερό δεν είναι εμπορικό αγαθό, αν και φυσικά έχει οικονομική διάσταση, αλλά ανθρώπινο δικαίωμα. Αυτό που χρειάζεται τώρα είναι ένα δεσμευτικό δίκαιο που θα κωδικοποιεί την υποχρέωση των κρατών, να προσφέρουν στους πολίτες τους αρκετό, ασφαλές, προσβάσιμο και οικονομικά προσιτό νερό ως δημόσια υπηρεσία. Η ιδιωτικοποίηση του νερού είναι ασύμβατη με τη φύση του νερού ως δημόσιο αγαθό και για το λόγο αυτόν με τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα λέει ο Τζιμ Όλσον, δικηγόρος από το Μίσιγκαν τα εξής:

“Το νερό κινείται πάντοτε, εκτός αν υπάρξει ανθρώπινη παρέμβαση. Παρέμβαση είναι το δικαίωμα στη χρήση, όχι στην ιδιοκτησία και την ιδιωτικοποίηση με αποκλεισμό άλλων ανθρώπων που απολαμβάνουν ίση πρόσβαση στη χρήση του νερού. Είναι σημαντική η διάκριση μεταξύ της κυρίαρχης ιδιοκτησίας και ελέγχου του νερού, που απολαμβάνουν τα κράτη ή τα έθνη μέσα από τα οποία το νερό ρέει ή κινείται, και της ιδιωτικής ιδιοκτησίας. Η κυρίαρχη κρατική ιδιοκτησία δεν είναι το ίδιο πράγμα, και έχει σχέση με τον έλεγχο και τη χρήση του νερού για τη δημόσια ευημερία, υγεία και ασφάλεια, όχι για το ιδιωτικό κέρδος”.


Τα Ηνωμένα Έθνη στις 18 Ιουλίου 2010 κήρυξαν σε ανθρώπινο δικαίωμα την πρόσβαση σε καθαρό νερό. Η απόφαση δεν έχει νομική υπόσταση, αλλά η ένταξή της στη διακήρυξη του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα,κ θεωρείται ως ένα σημαντικό πολιτικό βήμα για το θέμα. Μέσα στα επόμενα χρόνια πρέπει να θεσμοθετηθεί το πλαίσιο για το νερό χαρακτηρίζοντας το ως ανθρώπινο δικαίωμα.