Η 17 Νοέμβρη είναι ημέρα μνήμης και τιμής στους αγωνιστές του Πολυτεχνείου. Ένα λαμπρό παράδειγμα της ιστορίας μας, όπου ένας ολόκληρος λαός, με πρωταγωνιστές τους φοιτητές,όρθωσε το ανάστημα του μπροστά στη Χούντα και με το σύνθημα ΨΩΜΙ,ΠΑΙΔΕΙΑ,ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ανέτρεψε τη δικτατορία.

Δεν θα αναφερθώ στα περιστατικά και στο πώς φτάσαμε στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, μιας και το έχω κάνει σε παλιότερα άρθρα μου. Περισσότερο θα ήθελα να αναφερθώ στο σημερινό νόημα του Πολυτεχνείου.

Σήμερα, παρ' όλο που οι συνθήκες ζωής είναι πολύ καλύτερες ταυτόχρονα έχουμε και τον ατομικισμό σε όλο του το μεγαλείο. Τίποτα δεν γίνεται εάν δεν υπάρχει προσωπικό όφελος και οι φραπέδες με τη διασκέδαση, αποτελούν τις προτεραιότητας της νεολαίας. Φυσικά, υπάρχουν και πολλοί νέοι με ανησυχίες και διάθεση προσφοράς, αλλά δυστυχώς αυτοί αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα. Από την μία για την σημερινή κατάσταση, τόσο της κοινωνίας όσο και της οικονομίας, ευθύνονται οι προηγούμενες γενιές και από την άλλη η δική μας γενιά που διαιωνίζει, αντί να διορθώσει λάθη του παρελθόντος.


Όπως οι φοιτητές στο Πολυτεχνείο είπαν το δικό τους ΟΧΙ στη Χούντα των Συνταγματαρχών  ζήτησαν την αλλαγή, έτσι και εμείς σήμερα υπό άλλες συνθήκες και με διαφορετικούς στόχους οφείλουμε να κάνουμε τη δική μας επανάσταση για να έρθει η αλλαγή. Αυτό σίγουρα δεν μπορούμε να το πετύχουμε ξαπλωμένοι σε εναν καναπέ. Δεν μπορεί να έρθει καμία αλλαγή ως "μάννα εξ ουρανού". Η αλλαγή ξεκινά απο τον κάθε έναν από εμάς ξεχωριστά και στη συνέχεια συλλογικά. Το "φτάνει πια η κοροϊδία" στον Παπαδόπουλο και στους ακόλουθους του, σήμερα μπορεί να γίνει το "φτάνει πια στο ρουσφέτι, την αεργία, την αρπαχτή". Επιτέλους, πρέπει να γίνουμε κράτος, το οφείλουμε στις γενιές που έρχονται.