Η τραγωδία του ελληνικού χρέους βρίσκεται στην τρίτη πράξη. Χωρίς σχεδιασμό και εθνική στρατηγική η κοινωνία ασφυκτιά, γιατί η οικονομική πολιτική του νεοφιλελευθερισμού την βουλιάζει, την υποβαθμίζει.

Με τα διάφορα μνημόνια που υπέγραψε η σημερινή εξουσία με κλειστά μάτια, είναι ολοφάνερο ότι η κυβέρνηση δεν κυβερνά. Η τρόικα δίνει εντολές και η κυβέρνηση εκτελεί με απόλυτο τρόπο χωρίς δισταγμούς.

Η οικονομική πολιτική που προωθείται μαζί με την πρωτοφανή ύφεση βουλιάζει τη χώρα σε μια ιδιότυπη κρίση και παράλυση. Ο κοινωνικός ιστός αποσυντίθεται μέρα με τη μέρα. Η βίαιη υποτίμηση των εισοδημάτων δημιουργεί ουσιαστική φτωχοποίηση των εργαζομένων και ολόκληρης της κοινωνίας. Ιδιαίτερα με τη φτωχοποίηση των μεσοστρωμάτων υπονομεύει τα θεμέλια της κοινωνίας, που εμφανίζει πλέον σημάδια κοινωνικής περιθωριοποίησης.

Υπάρχουν όμως όρια στις θυσίες του λαού μας.

Με την πρόσφατη αναβάθμιση της τρόικας η ελληνική κυβέρνηση θα έχει πια διοικητικό ρόλο. Η εθνική κυριαρχία μπαίνει στο γύψο. Είναι πρωτοφανής η τελευταία απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο οικονομικής σωτηρίας μιας χώρας στη βάση της υπαγόρευσης της πολιτικής από ξένα κέντρα αποφάσεων.

Είναι ξεκάθαρο πως η χώρας μας βιώνει το οδυνηρό τέλος μιας ολόκληρης εποχής. Η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική και δημοσιονομική. Είναι κρίση πολύπλευρη σε πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό και πολιτιστικό επίπεδο.

To πολιτικό σύστημα καταρρέει. Μέχρι σήμερα κατόρθωσε να επιβιώσει με εκβιασμούς και εκφοβισμούς. Χρησιμοποίησε τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς, τα «μεγάλα ψέματα». Δεν είπε αλήθεια στους πολίτες. Για τις πολιτικές και οικονομικές συντεχνίες της εξουσίας, για το κατάντημα της Ελλάδας οι ευθύνες είναι βασικά των εργαζομένων ... Καμιά αυτοκριτική, καμιά συγγνώμη από μέρους τους. Η κυβέρνηση έκλεισε τον κύκλο της, είναι πολιτικά αποδυναμωμένη και απομονωμένη.

Η πολιτική χρέους από την Ευρωπαϊκή Ένωση έχει αναδείξει τη μεγάλη της αδυναμία από πλευράς υποδομών διακυβέρνησης και διαχείρισης κρίσεων αλλά και την ανεπάρκεια από πλευράς πολιτικών ηγεσιών. Θα μπορούσαν να είχαν πάρει τις απαιτούμενες πολιτικές αποφάσεις για την αναχαίτιση της κρίσης. Δεν το έπραξαν.

Στην πραγματικότητα οι πολιτικές ελίτ και οι γραφειοκρατίες των Βρυξελλών προσπαθούν να μετακυλήσουν στους λαούς το κόστος της κρίσης που δημιούργησαν οι τράπεζες. Η Ευρώπη στενάζει από τις τράπεζες, οι οποίες είναι και οι οίκοι αξιολόγησης ταυτόχρονα...

Η δικτατορία των οίκων αξιολόγησης και των αγορών στα πλαίσια της νεοφιλελεύθερης πολιτικής κυριαρχεί σ’ ολόκληρο τον κόσμο και υπονομεύει τη δημοκρατία.

Το νέο και αισιόδοξο στοιχείο για το μέλλον του πλανήτη είναι οι λαϊκές μαζικές κινητοποιήσεις. Οι αγορές δεν είναι ανίκητες.

Από το άλλο μέρος η Δύση ως γεωπολιτική κατηγορία τέλειωσε. Η οικονομική και πολιτική εξουσία μετακινείται σταθερά στην Ασία, πρωτίστως στην Κίνα, στην Ινδία αλλά και σε πολλές αναδυόμενες χώρες. Υπάρχει πια η αναγκαιότητα μιας νέας διεθνούς αρχιτεκτονικής για την επίλυση των προβλημάτων για να γίνει εκφραστής της νέας πραγματικότητας. Θα μπορούσε να είναι ο αναβαθμισμένος ΟΗΕ, ο οποίος τα τελευταία είκοσι χρόνια έχει χάσει όλο και περισσότερες αρμοδιότητες, για να προωθήσει ένα νέο ρυθμιστικό πλαίσιο στην παγκόσμια οικονομία.

Στην εξέλιξη αυτή καθοριστικός είναι ο αγώνας των «αγανακτισμένων» και της κοινωνίας γενικότερα. Νομοτελειακά οι λαοί θα επιβάλλουν την αλλαγή.

Στην Ελλάδα το τελευταίο διάστημα οι εργαζόμενοι, η κοινωνία, αντιδρά ενεργητικά, εκφράζει τη δυσαρέσκεια της με πρωτοφανή μαζικότητα στην μνημονιακή πολιτική της λιτότητας, της ύφεσης, της υποανάπτυξης και της ανεργίας, η οποία γίνεται μέρα με τη μέρα εκρηκτική. Χτίζει καθημερινά μια νέα πλατειά κοινωνική συμμαχία με πρωτόγνωρες και πρωτότυπες μορφές έκφρασης και κινητοποίησης.

Ο λαός θα είναι ο πρωταγωνιστής των πολιτικών εξελίξεων για ένα εναλλακτικό μοντέλο ανάπτυξης για την αναγέννηση του πολιτικού συστήματος, της πολιτικής και της πατρίδας μας.

*Εισήγηση στη διημερίδα του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΑ με θέμα «Κρίση και Εργασία».