Λευτεριά στην Παλαιστίνη

Λευτεριά στην Παλαιστίνη

Βιβλιο επισκεπτων

Ο καιρός

SOCIAL NETWORK

Αναγνώστες

Blog Archive

Καλώς ήρθατε στο προσωπικό μου blog

Αυτό το blog δημιουργήθηκε τόσο για να εκφράσω τις απόψεις μου σε διάφορα θέματα όσο και να γίνει ένας διάλογος πάνω σε αυτές απο όλους εσάς.
Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2015

Το Σάββατο 24/10/15 ο Πολιτιστικός Σύλλογος Μεσόβουνου, το δημ. διαμέρισμα και ο Δήμος Εορδαίας διοργανώνουν ομιλία-συζήτηση για το Ολοκαύτωμα που πραγματοποίησαν οι Γερμανοί Ναζί το ’41 (και επανέλαβαν το ’44). Η εκδήλωση θα λάβει χώρα στο «Σπίτι Παιδιού» Μεσόβουνου, ώρα 6.30 μ.μ

Το άρθρο που ακολουθεί αναφέρεται στο γεγονός, αλλά και στη συγκρότηση της προσφυγικής κοινότητας μετά το ’22:

Το ολοκαύτωμα του Μεσόβουνου

Το Μεσόβουνο της Κοζάνης, Εορδαία, ήταν ένα χωριό Ποντίων προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής που υπέστη με ιδιαίτερη μανία τη βία των Ναζί κατακτητών κατά την περίοδο της Κατοχής. Το πρώτο Ολοκαύτωμα του Μεσόβουνου έγινε στις 23 Οκτωβρίου 1941. Το χωριό πυρπολήθηκε και εκτελέστηκαν 142 άτομα (σύμφωνα με τις γερμανικές πηγές), ενώ οι κάτοικοι ανεβάζουν τον αριθμό σε 165. Το δεύτερο Ολοκαύτωμα έγινε στις 24 Απριλίου 1944. Το χωριό θρήνησε και πάλι 150 θύματα και την εκ νέου πυρπόληση των κατοικιών που είχαν ξαναχτίσει οι κάτοικοι μετά την επιστροφή τους στο πυρπολημένο χωριό το 1942.
Οι 1.171 κάτοικοι του Μεσόβουνου προέρχονταν από χωριά της περιοχής της Νικόπολης του μικρασιατικού Πόντου, τα οποία είχαν υποστεί μεγάλες διώξεις από τους Νεότουρκους κατά την περίοδο 1915-1918 και αντέδρασαν επανδρώνοντας τις αντάρτικες ελληνικές ομάδες που δρούσαν στην περιοχή. Εκπατρίστηκαν οριστικά μετά τη Συνθήκη της Λωζάννης και εγκαταστάθηκαν στην περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας, απ’ όπου είχαν αποχωρήσει για την Τουρκία οι μουσουλμάνοι της περιοχής.

Μπορείτε να διαβάσετε τη συνέχεια στο blog του κ. Αγτζίδη

* Ο Βλάσης Αγτζίδης είναι Διδάκτωρ Σύγχρονης Ιστορίας, μαθηματικός


Add To Facebook Add To Twitter Add To Yahoo Add To Reddit Fav This With Technorati Add To Del.icio.us Digg This Stumble This
Διαβάστε περισσότερα...
Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2015

Ο Δήμος Εορδαίας, η Τ.Κ. Μεσοβούνου και ο Πολιτιστικός Σύλλογος Μεσοβούνου, σε συνεργασία με τις Αντιστασιακές Οργανώσεις, σας προσκαλούν την Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2015, να τιμήσετε με την παρουσία σας το Μνημόσυνο των 157 ανδρών, εκτελεσθέντων το έτος 1941 από τα Γερμανικά στρατεύματα κατοχής (τα πρώτα Πανελλαδικά), των 3 στρατιωτών του Σοβιετικού Στρατού στις 23.4.1944 και των 108 θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας την 23 & 24.4.1944 όλοι τους κάτοικοι Μεσόβουνου.

  


Add To Facebook Add To Twitter Add To Yahoo Add To Reddit Fav This With Technorati Add To Del.icio.us Digg This Stumble This
Διαβάστε περισσότερα...
Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2015



Το 1999 ήταν. Κοιτώ τη φωτογραφία κάτω από το τζάμι του γραφείου. Η ματιά μου περνά και από τις άλλες φωτογραφίες – άλλες χρονιές, άλλα παιδιά, στιγμές, συναισθήματα, αναμνήσεις.
Ναι, το 1999 ήταν. Τη χρονιά των καταλήψεων και του «κάτσε καλά Γεράσιμε».
Πάνω από δεκαπέντε χρόνια πέρασαν. Για μένα όμως είναι σα χθεςž παρά το ξεθώριασμα της φωτογραφίας, νιώθω ότι είμαι και γω μέσα σε αυτή, σήμερα, και αντικρίζω πίσω από το ξεθώριασμα τα νεανικά αυτά πρόσωπα με τα βλέμματα που μου έδιναν τη δύναμη και την αντοχή να συνεχίζω.
Αυτά τα πρόσωπα έχουν και σήμερα τα «παιδιά» μου.

Τι χρονιά και κείνη! Από τα πρώτα μου τμήματα με τόσο καλό επίπεδο μαθητών. Όλοι κατάφεραν να φτάσουν το στόχο τους (για τα όνειρά τους, ελπίζω να τα παλεύουν συνέχεια), παρά τα πολύ δύσκολα θέματα των Πανελλαδικών εκείνου του καλοκαιριού.

Ο Λάμπρος: Δασολόγος μελετητής στην Θεσσαλονίκη, Ο Δημήτρης: Mαθηματικός (μαζί μου) στο Φροντιστήριο «Σύγχρονο», Ο Δημήτρης: Λοχαγός του Ελληνικού Στρατού, Ο Ηλίας: Γεωπόνος στα Σέρβια, Η Ζωή: Πολιτικός Μηχανικός στη Θεσσαλονίκη, Η Κατερίνα: Toπογράφος στη Θεσσαλονίκη, Η Πωλίνα: Φαρμακοποιός στα Γρεβενά, Η Λιζέττα: Bιολόγος στις Βρυξέλες, Η Μαρία: Mηχανικός Περιβάλλοντος στην Αθήνα, Η Χρύσα: Tεχνολόγος Γεωπόνος στη Θεσσαλονίκη, Η Σοφία: Πληροφορικός στην Αθήνα,
Η Τζένη: Γιατρός Μικροβολόγος στα Σέρβια.

Σήμερα αναλογιζόμενος αυτά τα παιδιά, και τόσα άλλα με τα οποία δούλεψα, αναρωτιέμαι: αν εγώ είμαι αυτός που προσέφερα σε αυτά ή τα παιδιά προσέφεραν σε μένα με τα νιάτα, τη δίψα, το πείσμα και τη θέλησή τους. Περάσαμε δύσκολες στιγμές, γεμάτες αγωνία, κούραση και νεύρα πολλές φορές, αλλά το αποτέλεσμα πάντα μας δικαίωνε.
Θα ‘θελα να ήξεραν πόσο χαρούμενο με κάνουν με κάθε επιτυχία τους, με τι αγωνία ρωτώ για όλους και πόσο χαρά μου δίνει το κάθε ξανασμίξιμο.

Αφορμή γι’ αυτές τις σκέψεις, που μοιράζομαι μαζί σας, μου έδωσε ένα τηλεφώνημα, πριν από μερικές μέρες. Στην άλλη άκρη της γραμμής η Τζένη (της φωτογραφίας):
«Δάσκαλε άνοιξα Ιατρείο» μου είπε μη κρύβοντας τον ενθουσιασμό της, «που το άνοιξες;» τη ρώτησα, «Μα στα Σέρβια, κάτω από την Εθνική» μου απάντησε με μια δόση –προσποιητής- απογοήτευσης για την άγνοιά μου.

Πόσο χάρηκα! Για τη Τζένη καταρχήν, για τη μαθήτριά μου, αλλά και για το ότι ‒παρ’ όλη την άσχημη κατάσταση της χώρας μας, τις δυσκολίες και τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσει σε αυτό της το εγχείρημα‒ επέλεξε να ξεκινήσει την καριέρα της από τη μικρή μας πόλη, προσφέροντας στον τόπο της, ανταποδίδοντας (κατά έναν τρόπο) αυτά που τις προσέφερε ο τόπος μας και οι άνθρωποί του.
Δυστυχώς το παράδειγμα της Τζένης δεν το ακολούθησαν πολλοί μαθητές μου, που διάφορες αιτίες και επιλογές τους έκαναν να εργάζονται και να ζουν μακριά μας. Δεν θα τους κακίσω γι΄αυτό και το γνωρίζουν, αλλά, όταν παράλληλα αγαπάς και τον τόπο σου και τον βλέπεις καθημερινά να μαραζώνει και να «χάνει» νέους ανθρώπους με προσόντα και όρεξη για δουλειά και ζωή, οπωσδήποτε δεν είναι καθόλου ευχάριστο συναίσθημα και αποτελεί δυσοίωνο σημάδι για το μέλλον.

Την ίδια μέρα του τηλεφωνήματος, έλαβα και ένα e-mail από τον Κωνσταντίνο, μαθητή από τη Γερμανία, που όλο το περασμένο καλοκαίρι το περάσαμε μαζί. «Δάσκαλε πέρασα στην Ιατρική της Πάτρας» έγραφε το μήνυμα.
Δυο παιδιά από το Λιβαδερό: η Τζένη το 1999 και ο Κωνσταντίνος το 2015, η μία στην αρχή της επαγγελματικής της καριέρας και ο άλλος στην αρχή της φοιτητικής του ζωής. Ενδιάμεσα, τόσα και τόσα «παιδιά» μου, τόσοι μαθητές μου, που γέμισαν αυτά τα χρόνια, που με έκαναν χαρούμενο και περήφανο.

Τους θυμάμαι έναν-έναν και μία-μία, τους παρακολουθώ και τους χαίρομαι!
Add To Facebook Add To Twitter Add To Yahoo Add To Reddit Fav This With Technorati Add To Del.icio.us Digg This Stumble This
Διαβάστε περισσότερα...
Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2015

Στις 30 Σεπτεμβρίου 2015 υψώθηκε στην Νέα Υόρκη, στην έδρα του ΟΗΕ η σημαία της Παλαιστίνης ! Αποτελεί πραγματικά μια πρώτη νίκη των Παλαιστινίων διεθνώς ύστερα από τόσα χρόνια αγώνα. Για κάποιους η συγκεκριμένη κίνηση είναι ένα απλό πυροτέχνημα άνευ ουσίας, για τον Παλαιστινιακό λαό όμως είναι μια ακτίδα φωτός. Μπορεί η Παλαιστίνη να έχει πλέον θέση παρατηρητή αλλά αυτό δεν μπορεί να υποβαθμίσει το μεγάλο γεγονός ενός ολόκληρου λαού που μάχεται για το δίκιο του.



Στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στις 10 Σεπτεμβρίου του 2015 «άναψε το πράσινο φως» για να υψωθεί η σημαία της Παλαιστίνης με το καθεστώς παρατηρητή. Το ψήφισμα υποστηρίχθηκε από 119 χώρες, με 45 αποχές και 8 ψήφους κατά. Παρακάτω μπορεί κανείς να δει αναλυτικά τι ψήφισε η κάθε χώρα. Ενδεικτικά αναφέρονται: υπερ: το Βέλγιο, η Βραζιλία, η Γαλλία, το Ιραν, το Ιρακ, η Ιρλανδία, η Ιταλία, η Ιαπωνία, η Ρωσία, η Ισπανία, λευκό: η Ελλάδα, η Κύπρος, η Αγγλία, η Γερμανία,η Ολλανδία, η Ελβετία και οχι : το Ισραήλ, οι ΗΠΑ, η Αυστραλία, ο Καναδάς. Χαρακτηριστική είναι η τοποθέτηση των ΗΠΑ για το όχι που είπε, καθώς έδωσε έμφαση στο οτι αυτή η απόφαση δεν δίνει λύση στο πρόβλημα και δεν επιφέρει την σταθερότητα και την ειρήνη στην περιοχή. Ας αναλογιστούμε όμως, πως επέρχεται μια συμφωνία σε ένα τέτοιο δύσκολο εγχείρημα; Όταν ο ένας βρίσκεται σε θέση ισχύος έναντι του άλλου ή όταν είναι ίσοι μεταξύ τους;


Μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και έπειτα κυρίως απο την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, η περιοχή αποτελεί πεδίο πολεμικών συγκρούσεων και παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μετά την υπογραφή της Συμφωνίας του Όσλο στις 13 Σεπτεμβρίου του 1993,μεταξύ του Ισραηλινού πρωθυπουργού Γιτζάκ Ράμπιν και του ηγέτη της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, Γιάσερ Αραφάτ, για την ειρήνη στην περιοχή, δυστυχώς βλέπουμε να μην εφαρμόζεται τίποτα απο τα συμφωνημένα.

Τώρα είναι η ώρα να ξεκινήσουν εκ νέου οι διαπραγματεύσεις μεταξύ του Ισραήλ και της Παλαιστίνης ώστε να βρεθεί λύση και το σύνθημα που φώναζαν οι Παλαιστίνιοι (ειρήνη, ειρήνη, Παλαιστίνη) να γίνει επιτέλους πραγματικότητα. Για να σταματήσει η άδικη σφαγή αμάχων, γυναικών και μικρών παιδιών. Για να κάνει ο κόσμος μας ένα βήμα εμπρός προς το καλύτερο.

Add To Facebook Add To Twitter Add To Yahoo Add To Reddit Fav This With Technorati Add To Del.icio.us Digg This Stumble This
Διαβάστε περισσότερα...