Και φέτος η πρωτομαγιά γιορτάζεται... στην εξοχή.
Κάθε χρόνο και χειρότερα είμαστε όσον αφορά τη θέση των εργατών. Αντί να προσέχουμε ως κόρη οφθαλμού όλα αυτά τα δικαιώματα που με αγώνες αποκτήθηκαν και να συνεχίσουμε τους αγώνες για ένα καλύτερο μέλλον της εργατικής τάξης, δυστυχώς όλα αυτά δείχνουν να έχουν ξεχαστεί. Καθημερινά οι νέοι εργαζόμενοι βλέπουν τα προβλήματα που ολοένα αυξάνονται. Η αβεβαιότητα στον εργασιακό τομέα κερδίζει συνεχώς έδαφος, η ανεργία ολοένα και μεγαλώνει... Όλα αυτά θα έπρεπε να μας απασχολούν και να μην τα κοιτάμε με απάθεια και σταυρωμένα τα χέρια λέγοντας πως φταίει ο ένας ή ο άλλος. Οι νέοι μπορούν και πρέπει να διαμορφώσουν τον κόσμο και την κοινωνία στην οποία θα ζήσουν. Πρέπει ξανά να οραματιστουν. Αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να ακολουθηθούν παλαιότερες τακτικές και σκέψεις. Οι καιροί έχουν αλλάξει.
Όταν ήμουν φοιτητής έγραψα ένα κείμενο με τον τίτλο "οδεύοντας προς την πρωτομαγιά", το οποίο θέλω να μοιραστώ μαζί σας και νομίζω πως ακόμη και σήμερα είναι επίκαιρο:

"Οδεύουμε προς την Πρωτομαγιά .......και φέτος ! Αλλά αλήθεια, πόσοι γνωρίζουν πλέον γι' αυτήν την ημέρα; Έκανα τις προάλλες ένα μικρό γκάλοπ (σε γνωστούς και φίλους) με το οποίο συνειδητοποίησα πόσο ενήμεροι είναι οι νέοι για αυτή την ημέρα. Τα αποτελέσματα ήταν συνταρακτικά αφού ελάχιστοι γνώριζαν ότι η "εργατική πρωτομαγιά" δεν είναι μια μέρα όπου βρισκόμαστε όλοι στην εξοχή, πίνουμε, ψήνουμε και καλοπερνάμε!!!Καλά ακούσατε! Οι νέοι βλέπουν την Πρωτομαγιά ως μια μέρα απόδρασης από τα συνηθισμένα και τίποτα περισσότερο.

Σήμερα έπεσε στα χέρια μου ένα άρθρο, του Κοροβέση Περικλή, σχετικά με τον συνδικαλισμό. Μέσα σε αυτό το άρθρο, ούτε λίγο ούτε πολύ, έλεγε προς τα που πηγαίνει ο συνδικαλισμός και όλα αυτά, που με πολλούς αγώνες οι εργάτες προκάτοχοί μας, κέρδισαν. Μέσα από αξιόπιστες πηγές μιλά για παραβιάσεις των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων σε 113 χώρες, για ξυλοδαρμούς και εκβιασμούς μελών συνδικαλιστικών οργανώσεων, ακόμη και δολοφονίες αυτών !!! Επίσης, μιλά για τον ρόλο που έχουν πλέον πολλά μεγάλα συνδικαλιστικά όργανα, που δεν είναι η επανάσταση αλλά τα πολιτικά - κυβερνητικά παιχνίδια....

Τελικά προχωράμε προς τα εμπρός ή γυρίζουμε προς τα πίσω; Η πικρή αλήθεια είναι πως ο άνθρωπος ξεχνά εύκολα. Πολλές φορές θα ακούσατε πολλούς να λένε "...άρε χούντα που μας χρειάζεται..." ξεχνώντας όλους τους αγώνες και την κατάσταση στην οποία βρισκόταν! Όλα αυτά που κατακτήθηκαν με κόπους και αγώνες σιγά - σιγά χάνονται μέσα στην εποχή του νεοφιλελευθερισμού και του νέου καπιταλιστικού συστήματος που δεν θέλει τα συνδικάτα, παρά την κατάσταση στην οποία βρίσκονται, να παίζει κανέναν ρόλο μεταξύ κεφαλαίου και εργαζομένου.

Σε πολλές χώρες του κόσμου οι συνθήκες εργασίες έχουν γίνει αβάσταχτες, οι άνθρωποι δουλεύουν σαν μηχανές 16 ώρες την ημέρα για ένα πιάτο φαγητό!!! Οι υπερωρίες, ο κατώτερος μισθός, το επίδομα λοχείας ακόμη και η άδεια είναι έννοιες άγνωστες! Όλα αυτά θυμίζουν αλλοτινές εποχές.... Ο 19ος αιώνας προβάλλει σαν εφιάλτης (ξανά) στους εργαζομένους, μέσα οπό τον καπιταλισμό και την παγκοσμιοποίηση.

Σε μια εποχή που οι ηθικές αξίες δείχνουν να ξεφτίζουν, όπου η εκμετάλλευση των εργαζομένων από το κεφάλαιο στο βωμό του κέρδους γίνεται όλο και μεγαλύτερη, όλοι μας πρέπει να σκεφτούμε την έννοια της Εργατικής Πρωτομαγιάς."

ΚΑΛΟ ΜΑΣ ΑΓΩΝΑ